Masaż tajski jest typem tzw. głębokiego masażu. Stanowi on sekwencję technik, stanowiących połączenie akupresury ważniejszych punktów na ciele człowieka z elementami pasywnej jogi, rozciągania i refleksologii. W Tajlandii jest znany jako "nuat phaen boran" co można przetłumaczyć jako starożytny klasyczny masaż.
Za twórcę masażu tajskiego jest uznawany Shivago Komarpaj (Jīvaka Komarabhācca), który wedle legendy był osobistym lekarzem buddy 500 p.n.e. W istocie jednak, historia masażu tajskiego jest zdecydowanie bardziej skomplikowana niż ta uproszczona legenda. Masaż tajski, podobnie jak medycyna tajska zawiera wpływy kultur z Chin, Indii oraz innych południowoazjatyckich państw. Sztuka masażu wykonywanego obecnie ma najwięcej wspólnego z mającym miejsce w 19 wieku usystematyzowaniem kolejności sekwencji, w oparciu o wiedzę szkół z różnych zakątków Syjamu.
Tajowie uważają, iż współczesny masaż tajski bazuje na teorii, iż ciało ludzkie jest wypełnione cząsteczkami, zwanymi "lom" bądź "powietrze", które najpierw są wdychane do płuc, a następnie podróżuje przez 72 tys. niewidocznych dla oka ludzkiego kanalików, zwanych "senami". Masażysta tajski koncentruje się na masażu skupisk tych miejsc, poprzez techniki uciskowe i wyciągające. Większość szkół uważa, iż najważniejsze skupiska "senów" mają swój początek na pępku i kończą się na ustach. Joga pasywna, stanowiąca największą część masażu tajskiego ma na celu stymulować "seny" i przekierowywać "lom" poprzez całe ciało kończąc masaż na głowie.
